Puszkarski Klaudiusz (1905-1998), proboszcz parafii prawosławnej (Białowieża)
 |
|
ks. K.Puszkarski pełnił
przez długie lata posługę duszpasterską w prawosławnej parafii w Białowieży
|
|
HASŁO POWIĄZANE:
|
 |
Posługę duszpasterską w Białowieży niósł przez czterdzieści lat (1939-1979).
Urodził się 18 lipca 1905 roku we wsi Filipowo (pow. suwalski), w rodzinie inteligenckiej. Przyszły duchowny już w latach młodzieńczych wyróżniał się głęboką wiarą i religijnością, odczuwał także powołanie do stanu kapłańskiego.
Uczęszczał do gimnazjum, a następnie do Państwowego Prawosławnego Seminarium Duchownego w Wilnie. Tuż po ukończeniu seminarium, K. Puszkarski otrzymał w dniu 2 czerwca 1928 roku z rąk arcybiskupa Aleksego święcenia diakońskie, a 9 czerwca - święcenia kapłańskie. W dniu 14 czerwca skierowany został do pracy duszpasterskiej we wsi Biała, położonej w gminie Białowieża (obecnie wieś ta znajduje się po stronie białoruskiej). Ordynariusz diecezji powierzył mu obowiązki proboszcza oraz katechety. Ojciec Klaudiusz z zapałem składał przez 10 lat egzamin duszpasterski. Remontował cerkiew, budował plebanię, jednocześnie poszerzał swe wiadomości na kursach katechetów, które ukończył w 1933 roku w Poczajowie. Osiągnięcia o. Klaudiusza zostały dostrzeżone przez metropolitę Dionizego (Waledyńskiego), który dekretem z 1 maja 1939 roku przeniósł go do Białowieży.
1 września 1939 roku Niemcy, w wyniku nalotu bombowego, poważnie uszkodzili białowieską cerkiew. Władze radzieckie, a później niemieckie - przeznaczyły ją do rozbiórki. Był to prawdziwy cios i jednocześnie trudny egzamin dla o. Klaudiusza. Dzięki odwadze i dyplomacji udało mu się uzyskać zezwolenie na odbudowę świątyni. Jesienią 1943 roku prawosławni białowieżanie mogli już się modlić w swojej cerkwi.
 |
|
Zakończenie roku szkolnego 1941/1942
u ks. Klaudiusza Puszkarskiego.
|
Kolejne ciężkie chwile przyszło przeżyć o. Klaudiuszowi w lipcu 1944 roku, kiedy Niemcy wybrali dzwonnicę cerkwi jako dogodny punkt do ustawienia cekaemu. Ksiądz wszedł za żołnierzami na dzwonnicę i błagał ich o zejście. Udało się! Ale przeżyty ciężki stres odbił się negatywnie na jego zdrowiu.
Jesienią 1946 roku o. Klaudiusz Puszkarski został podniesiony do godności protojereja (w kościele prawosławnym - przełożony kleru katedralnego lub proboszcz większej parafii, także tytuł honorowy). W następnym roku wybrano go zastępcą dziekana okręgu Hajnówka, a za zasługi w nauczaniu religii - wizytatorem religii prawosławnej szkół średnich i podstawowych. W dowód uznania za swą pracę duszpasterską otrzymał wszystkie możliwe odznaczenia, włącznie z mitrą (czterodzielna czapka przypominająca kształtem koronę noszoną przez książąt wschodnich lub przez wyższych duchownych obrządku wschodniego) w 1976 roku.
W 1979 roku, obchodząc Złoty Jubileusz kapłaństwa, o. Puszkarski z uwagi na stan zdrowia poprosił o przeniesienie go w stan spoczynku. Zamieszkał w Białymstoku, czynnie jeszcze uczestnicząc w życiu religijnym tego miasta. Koncelebrował nabożeństwa niedzielne i świąteczne, brał udział w konferencjach diecezjalnych i dekanalnych, nadal uczył dzieci religii, spotykał się z parafianami. 9 czerwca 1989 roku, w sześćdziesiątą rocznicę swych święceń, celebrował uroczystą liturgię w asyście młodych kapłanów. Nie zrywał również kontaktów ze swoją byłą parafią. Rokrocznie odwiedzał Białowieżę, żywo interesował się życiem prawosławnej społeczności. Brał udział w obchodach stulecia białowieskiej cerkwi (w 1994 roku). O. Puszkarski napisał też kilka artykułów, które były opublikowane na łamach cerkiewnego czasopisma „Cerkownyj Wiestnik”.
Ojciec Klaudiusz Puszkarski zmarł 2 czerwca 1998 roku w Białymstoku. Pochowany został 4 czerwca na cmentarzu białowieskim. Na wieczny spoczynek udawał się w asyście biskupa bielskiego Grzegorza, kilkunastu księży prawosławnych oraz licznej grupy mieszkańców Białowieży i pobliskich miejscowości.
Galeria
 |  |  |
 |
