Włodzimierz Krzeszkiewicz

Leśnik, wybitny specjalista w zakresie hodowli lasu, przewodniczacy Komisji Ochrony i Odnowienia Puszczy Białowieskiej w latach 1922-23.

  Urodził się 9 grudnia 1866 roku we Wronkach. Absolwent Instytutu Nauk Leśnych w Eberswalde w Niemczech (1890). W czasie studiów był asystentem u prof. Adama Schwappacha. Praktykę odbył w lasach hr. Mielżyńskich w Miłosławiu. Następnie zarządzał dobrami Czemierniki, Dziadówki, Kraśniczyn, Złoty Potok i Żarki. Zakładał szkółki drzew leśnych. Prowadził doświadczenia nad aklimatyzacją takich gatunków drzew w lesie, które były dotąd używane przeważnie jako ozdoby parkowe i ogrodowe (m.in. modrzew japoński, jesion amerykański, dąb czerwony, sosna Banksa, żywotniki i inne). W Złotym Potoku założył zagajniki żywotnikowe na powierzchni kilku morgów. Prowadził również długoletnie doświadczenia z nawozami w szkółkach leśnych.

  Swoimi obserwacjami i doświadczeniami chętnie dzielił się z innymi leśnikami, wygłaszając m.in. referaty i odczyty na zjazdach i zebraniach. Na przykład: w dn. 9 marca 1892 roku na Walnym Zebraniu Centralnego Gospodarstwa w W. Ks. Poznańskim wygłosił odczyt (z p. Dębickim) nt. „O ile połączenie gospodarstwa wysokopiennego z niskopiennym jest w naszych lasach odpowiedniem?”, a w dn. 11 czerwca 1910 roku na zebraniu członków Wydziału Leśnego przy Centralnym Towarzystwie Rolniczym w Warszawie wystąpił z referatem nt. „Chrabąszcz majowy – największy wróg lasów”.

  W dn. 28 czerwca 1912 roku był kierownikiem wycieczki członków Wydziału Leśnego CTR do Złotego Potoku.

  Był członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Leśnego. W tej roli wymieniony został po raz pierwszy w organie GTL – „Sylwan” w 1896 roku. W tymże samym miesięczniku w 1904 roku wymieniany jest jako leśnik z Dziadówek (pow. Żarki, gub. Piotrkowska), a w 1910 roku jako leśnik ze Złotego Potoku (pow. Żarki, gub. Piotrkowska).
W czerwcu 1917 roku na zebraniu Wydziału Leśnego Centralnego Towarzystwa Rolniczego został wybrany do Rady Wydziału Leśnego CTR.

  Od 1916 roku prowadził wykłady przedmiotu: „encyklopedia leśna” w ówczesnej Wyższej Szkole Rolniczej w Warszawie. Uczestniczył w II Ogólnopolskim Zjeździe Leśników Polskich, który odbył się w dn. 16-18 sierpnia 1919 roku w Warszawie. Został wybrany jednym z trzech „wiceprezesów” Zjazdu. W trzecim dniu obrad wygłosił referat „W sprawie przyszłej hodowli naszych lasów”. Od 1919 roku pracował w zarządzie Lasów Państwowych na zaszczytnym i zarazem odpowiedzialnym stanowisku głównego inspektora LP. Był przewodniczacym Komisji Ochrony i Odnowienia Puszczy Białowieskiej, powołanej w lutym 1922 roku przez Departament Leśnictwa Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych. Komisja odbyła pięć wyjazdów do Białowieży (w 1922 roku – w połowie lutego, 6 maja, 29 czerwca, 29 września; w 1923 roku – 27 stycznia). Głównym zadaniem Komisji było zwalczenie masowego rozprzestrzenienia się kornika w Puszczy. Komisja powołała także grupę specjalistów, która zajęła się organizacją muzeum i podwalin pod przyszły park narodowy, a także zainicjowała badania naukowe.

   Brał też aktywny udział (jako przewodniczący) w pracach Polskiego Towarzystwa Leśnego i Związku Zawodowego Leśników. Publikował często w leśnych czasopismach fachowych. Np. w 1912 roku zamieścił w „Leśniku Polskim” artykuł pt. „W obronie brzozy”, który wywołał duże zainteresowanie wśród leśników. W 1938 roku w zwiazku ze złym stanem zdrowia przeszedł na emeryturę.

Zmarł 18 stycznia 1947 roku w Zielonce pod Warszawą.

W 1996 roku społeczeństwo nadało jego imię skwerowi na osiedlu Zamość we Wronkach. (Oprac. Piotr Bajko)

Galeria