W tym miejscu znajdował się podest do tańca nazywany przez mieszkańców Patelnią.

 Patelnia – tak dawniej nazywano miejsce w południowej części Parku Pałacowego w Białowieży (na styku z placem nieistniejącego już przystanku PKP Białowieża-Pałac), na którym po wojnie wykonano podest z drewna do tańczenia. Miał on wprawdzie kształt prostokątny, ale mieszkańcom bardziej jakoś skojarzył się z okrągłą patelnią i tak powstała ta oryginalna nazwa.

Patelnia funkcjonowała w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. Korzystali z niej głównie białowieżanie urodzeni w okresie międzywojennym i w czasie II wojny światowej. Potańcówki odbywały się najczęściej w sobotę i niedzielę wieczorem, a także przy innych okazjach, np. urządzanych na placu kolejowym festynach, kiermaszach, koncertach tudzież podobnych imprezach. W tym czasie pomiędzy Patelnią a nieistniejącym już barem „Wejmutka” (w pobliżu drogi prowadzącej na mostek nad rzeką Narewką i stawami) ustawiano różne stragany i stoiska. W ogóle, ta część Parku Pałacowego była przeznaczona do celów rekreacyjno-rozrywkowych.

Na Patelni do tańca grali miejscowi muzykanci, najczęściej: Bolesław Rychter, Leopold Rusiniak, Wacław Szpakowicz (przydomek Rochla). Mieszkańcy nazywali ich żartobliwie Zespołem 3R (Rychter, Rusiniak, Rochla).

Warto też wspomnieć, że na początku lat pięćdziesiątych Mikołaj Wołkowycki (przydomek Adamauski) oraz jego kuzyn Jan Wołkowycki (później zmienił nazwisko na Wołkowski) wybudowali na lewym brzegu Narewki, naprzeciwko szkoły podstawowej, podobny podest do tańców, jak Patelnia. Nie cieszył się on jednak zbyt dużym powodzeniem. Białowieżanie do zabawy wybierali jednak częściej Patelnię. Wybudowane przez Wołkowyckich miejsce taneczne przetrwało do początku lat sześćdziesiątych, po czym zostało zdemontowane.

Pod koniec lat osiemdziesiątych Wiktor Meryng z Urzędu Gminy Białowieża próbował stworzyć po sąsiedzku z Patelnią (od strony wschodniej) mini-amfiteatr. Został wykonany półkolisty wał ziemny, wzmocniony kamieniami, na którym miano ustawić rzędy ławek. Prace te jednak nie zostały ukończone. Tak naprawdę, pomysł ów nie był do końca przemyślany i nie odpowiadał realnym potrzebom. Obecnie turyści, przechodzący aleją w pobliżu, biorą ten wał za pozostałości jakiegoś starożytnego grodziska. (Oprac. Piotr Bajko)

Galeria