 |
|
Profesor nauk chemiczny, urodzony w Białowieży
|
 |
Profesor doktor habilitowany nauk chemicznych, wykładowca uniwersytecki, działacz sportowy, brat Sergiusza Tarasiewicza - współodkrywcy najsłynniejszego białowieskiego miejsca mocy z oddz.495.
Urodził się 25 lutego 1931 roku w Białowieży. Studia wyższe ukończył w 1956 roku na Wydziale Chemii Uniwersytetu w Mińsku (Białoruś).
W latach 1956-1962 pracował w Zakładzie Suchej Destylacji Drewna w Hajnówce na stanowisku starszego inżyniera Laboratorium, a następnie, w latach 1962-1964, jako nauczyciel chemii w hajnowskim Liceum Ogólnokształcącym.
Karierę naukową rozpoczął z dniem 1 września 1964 roku na stanowisku starszego wykładowcy w Zakładzie Chemii ówczesnej Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Białymstoku, przekształconej w 1974 roku w Politechnikę Białostocką. Od 1 listopada 1974 roku nieprzerwanie przez 27 lat pracował w Zakładzie Chemii Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, a następnie w Instytucie Chemii Uniwersytetu w Białymstoku (od 1977 r.).
Stopień naukowy doktora nauk chemicznych uzyskał w 1970 roku, habilitował się w 1974 roku. W latach 1974-1991 zajmował stanowisko docenta, a później profesora nadzwyczajnego. Prowadził badania naukowe w dziedzinie pochodnych fenotiazyny i związków strukturalnych pokrewnych.
W swoim dorobku posiada około 160 publikacji naukowych, publikowanych w fachowych czasopismach krajowych i zagranicznych, jak również zgłoszonych na sympozja krajowe i międzynarodowe. Był promotorem 86 prac magisterskich i jednej rozprawy doktorskiej. Wspólnie z małżonką prof. dr hab. Heleną Puzanowską-Tarasiewicz wydał 4 skrypty dla studentów. Udzielał się aktywnie w pracy oświatowej na rzecz środowiska.
Za całokształt swej działalności naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej w szkolnictwie wyższym otrzymał w 1982 roku nagrodę II stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, trzykrotnie nagrody rektora WSI oraz czterokrotnie nagrody rektora Uniwersytetu Warszawskiego. Odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1982), Srebrną i Złotą Odznaką „Zasłużony Białostocczyźnie” (1978, 1989), Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1963).
Krzewił także kulturę fizyczną wśród młodzieży licealnej w zakresie piłki nożnej i pływania. Dzięki jego staraniom została zbudowana pływalnia w Hajnówce oraz trzy kryte baseny w Białymstoku. Sam był trzykrotnym zwycięzcą zawodów mistrzowskich Uniwersytetu w Mińsku w pływaniu. Założył Klub Sportowy „Żubr” w Białowieży z sekcją piłki nożnej.
Często odwiedzał swoją rodzinną miejscowość. Zgromadził bardzo cenną dokumentację fotograficzną wydarzeń białowieskich z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, która kilka lat temu została zniszczona przez złodziei.
Prof. dr hab. Mikołaj Tarasiewicz zmarł 20 września 2001 roku w Białymstoku, został pochowany na cmentarzu w Księżynie. (oprac. Piotr Bajko)
