Stanisława Borowska - nauczycielka Szkoły Podstawowej w Białowieży

Nauczycielka w Szkole Podstawowej w Białowieży w latach 1947-1972. Żona dra inż. Stanisława Borowskiego.

   Stanisława Borowska (z d. Łosowska) urodziła się 17 października 1912 roku w Płużynach nad Świtezią (pow. baranowicki) w rodzinie szlacheckiej. Po ukończeniu w 1935 roku Państwowego Seminarium Nauczycielskiego im. Elizy Orzeszkowej w Grodnie, otrzymała dyplom nauczyciela szkół powszechnych.

  Pracę rozpoczęła w Szkole Powszechnej w Grudach i tu poznała Stanisława Borowskiego, który pracował na etacie leśniczego w majątku Sieliszcze. Ślub z nim zawarła 4 sierpnia 1937 roku w Nowosadach. W małżeństwie tym urodziło się czworo dzieci: Anna, Bogdan, Jadwiga i Janusz. Bogdan zmarł w pierwszym roku życia.

  Stanisława Borowska do II wojny światowej pracowała w Szkole Powszechnej w Hościłowiczach. 17 września 1939 roku, kiedy tereny wschodniej Polski zostały zajęte przez wojska sowieckie, aresztowano jej męża. Po zwolnieniu z aresztu, aby uniknąć następnych aresztowań, przenieśli się do wsi rodzinnej męża Łubina-Rudołty k. Bielska Podlaskiego, która znajdowała się poza terenem zajętym przez wojska sowieckie. W czasie wojny utrzymywali się z pracy na roli.

  Od lipca 1944 do lipca 1946 roku S. Borowska pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Rudzie pod Knyszynem i w Tołczach pod Białymstokiem. Szkoły organizowała razem z mężem, który był równocześnie nauczycielem i kierownikiem. W lipcu 1946 roku mąż został zatrudniony przez prof. Jana Jerzego Karpińskiego w Białowieskim Parku Narodowym na etacie leśniczego.

Stanisława Borowska (po środku) na wieczornicy z okazji Dnia Kobiet – 8 marca 1972 roku

Po otrzymaniu mieszkania w Domu Marszałkowskim w Parku Pałacowym Stanisława Borowska przeniosła się z trojgiem dzieci do Białowieży, gdzie w 1947 roku została zatrudniona w Szkole Podstawowej i pracowała w niej do śmierci.

  W latach 60-tych ukończyła zaocznie 2-letnie, pomaturalne Studium Nauczycielskie w Białymstoku. Uczyła głównie języka polskiego, a w klasach młodszych gimnastyki i śpiewu. Umiała grać na skrzypcach i gitarze. Szczególnie umiłowaną lekturą, której uczyła, był „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. Potrafiła w całości recytować go z pamięci. Adam Mickiewicz był dla wielu pokoleń symbolem twórcy, który za pomocą poezji potrafił wyrazić prawa Polaków, w tym prawo do suwerenności. Stanisława Borowska kochała swoją Ojczyznę i stąd twórczość Mickiewicza była jej tak bliska. Wychowywała młodzież w duchu patriotycznym i wielu uczniów było jej za to wdzięcznych. Słabszych uczniów, którym groziło pozostanie w klasie na drugi rok, douczała w czasie wakacji, żeby w zgodzie z sumieniem promować ich do następnej klasy.

  Na ostatnie radzie pedagogicznej w sierpniu 1972 roku zdecydowała się odejść na emeryturę. Zmarła nagle, 27 sierpnia 1972 roku, kilka dni po tej decyzji. Została pochowana na cmentarzu w Białowieży. (oprac. na podst. informacji Jadwigi Latuszyńskiej)
 

Galeria