W 1974 roku Polskie Radio zaczęło organizować Festiwal Słuchowisk i Reportaży Radiowych. Pierwsza edycja Festiwalu odbyła się w Warszawie, natomiast dwie kolejne – w Białowieży – w 1977 i 1979 roku. Ich celem było podsumowanie doświadczeń i osiągnięć polskiej dramaturgii radiowej, reportażu artystyczno-literackiego oraz form pośrednich, słuchowiskowo-reportażowych z dwóch poprzednich lat.

   II Ogólnopolski Festiwal Słuchowisk i Reportaży Radiowych odbył się w Białowieży w dn. 16-19 maja 1977 roku. Do oceny jury przedstawiono słuchowiska i reportaże, które powstały w latach 1975-1976. Gospodarzem Festiwalu była Rozgłośnia Polskiego Radia w Białymstoku. Otwarcia festiwalu dokonała sekretarz KW PZPR – Halina Piotrowska-Olczak. Na uroczystość przybył również wojewoda białostocki – Zygmunt Sprycha.

   W Festiwalu wzięli udział reżyserzy, aktorzy, pracownicy redakcyjno-programowi, krytycy literaccy i teatralni, działacze kulturalni, przedstawiciele teatrów, środków masowego przekazu, przedstawiciele uczelni wyższych kształcących specjalistów, studenci ostatnich roczników tych uczelni oraz przedstawiciele zaprzyjaźnionych radiofonii zagranicznych: Czechosłowacji, NRD i ZSRR.

  Festiwalowi towarzyszyły spotkania i dyskusje autorów radiowych z przedstawicielami różnych środowisk województwa białostockiego.

   W kategorii słuchowisk jury Festiwalu przyznało nagrodę w wysokości 10 000 zł Jerzemu Janickiemu za słuchowisko „Hasło” oraz nagrodę 7 000 zł Zbigniewowi Kopalce za opracowanie i reżyserię słuchowiska „Dziady bródnowskie” wg książki Stanisława Swena Czachorowskiego.

  W kategorii reportażu przyznano dwie równorzędne nagrody: Jackowi Stworze za utwór pt. „Czwarty takt po C literze” oraz Kazimierzowi Dymlowi za „Wiejskie wesele”.

   W plebiscycie publiczność festiwalowa za najlepsze słuchowisko uznała „Transfuzję” Janusza Hańderka. W kategorii reportażu najwięcej głosów otrzymali Wiesław Janicki i Andrzej Bartosz za utwór pt. „Po prostu praca”.

   Uroczyste zakończenie drugiej edycji Festiwalu odbyło się w Białymstoku. Na uroczystość wręczenia nagród przybyli m.in. I sekretarz KW PZPR w Białymstoku – Władysław Juszkiewicz i wojewoda białostocki – Zygmunt Sprycha.

   Drugi w Białowieży, a III-ci w kolejności Ogólnopolski Festiwal Słuchowisk i Reportaży Radiowych odbył się w dn. 11-15 września 1979 roku. Ocenie poddanych zostało około 40 utworów z lat 1977-1978.

    W kategorii słuchowisk nagrody Komitetu ds. Radia i Telewizji przyznano Irenie i Julianowi Kawalcom za tekst słuchowiska „Ziemia” oraz Henrykowi Rozenowi za reżyserię słuchowiska Andrzeja Mularczyka „Aplipaplikukiblau, czyli zejdź z dachu, Alicjo!”. Nagrodę publiczności otrzymał Andrzej Otrębski za słuchowisko „Co to konia obchodzi...”.

  W kategorii reportaży dwie równorzędne nagrody Komitetu ds. RiTV przyznano Wiesławowi Janickiemu za reportaż „Starzy ludzie wyczekują” oraz Krystynie Usarek za reportaż „Rodzice to załatwią”. Nagrodę publiczności otrzymała Krystyna Melion za reportaż „Głos”.

   Wszyscy laureaci Festiwalu otrzymali cenne Puchary Złotego Żubra, ufundowane przez białostockie władze i stowarzyszenia społeczne.

  Ogłoszenie wyników Festiwalu i wręczenie nagród nastąpiło 15 września, na uroczystym spotkaniu w Białymstoku.

    Plany zorganizowania kolejnej edycji Festiwalu w Białowieży pokrzyżowała napięta sytuacja w kraju, której rezultatem było ogłoszenie stanu wojennego w grudniu 1981 roku. (oprac. Piotr Bajko)