Stadion - widok ogólny (2009r.)

Lokalizacja
Kwadrat 355A Puszczy Białowieskiej, przy ulicy Celnej (za cmentarzem katolickim). Obok stadionu przebiega czerwony szlak turystyczny.

Okoliczności powstania

" W 1934 roku powstała organizacja Przysposobienie Wojskowe Leśników, która przyjęła pod sekcje sportowe piłki nożnej, siatkówki, koszykówki, tenisa, lekkiej atletyki, kolarstwa i utworzyła sekcją bokserską. Kierownikiem PWL był Wincenty Darmaszek. Klub został wyposażony w sprzęt sportowy i uzyskał boisko w lesie.    W 1938 roku PWL zmieniła nazwę na Hajnowski Klub Sportowy "Puszcza"."W. Tatarczyk "Dzieje Hajnówki do 1944roku"

Tak więc niewielka polana w lesie po uprzednim wyrównaniu powierzchni była początkiem stadionu KS "Puszcza".

Współcześnie

  Wiele lat po II wojnie stadion leśny wyposażono w rzędy ławek, doprowadzono elektryczność oraz drogę asfaltową od strony ulicy Celnej. Przez wiele lat rozbijały tu swe namioty cyrki przyjeżdżające do Hajnówki. Organizowano też imprezy towarzyszące różnym świętom państwowym (zwłaszcza w okresie PRL), różnego rodzaju zawody sportowe szkół podstawowych oraz mecze towarzyskie piłki nożnej. Przez wiele lat stadion był miejscem spotkań amatorów tego sportu. Ostatnią imprezą przeprowadzoną w tym miejscu był pokaz musztry kawaleryjskiej i władania bronią białą zorganizowany przez 3 Pułk Strzelców Konnych we wrześniu 2009 r. Kilka lat temu KS "Puszcza" przeprowadził tu drobną naprawę nawierzchni. Ze względu na remont stadionu klubu przy ul. Sportowej, to tu trenować minęli piłkarze "Puszczy". Obecnie stadion służy jako cel niedzielnych spacerów hajnowian. Z rzędów drewnianych ławek już dawno nic nie pozostało, gdzieniegdzie wystają z ziemi jeszcze słupy oświetleniowe. Cyrkowe wozy od kilku lat nie zatrzymują się w tym miejscu. Porośnięty coraz wyższą trawą stadion odchodzi w zapomnienie. Hajnówka doczekała się nowych "Orlików" więc zapewne za jakiś czas "Stadion leśny" powróci na łono Puszczy. A przecież niegdyś tu właśnie błyszczał swoją formą ówczesny piłkarski idol hajnowskiej młodzieży Henryk Kopczyński. Ojciec mi opowiadał jak jeden z jego kolegów z ulgą wspominał, jak na jego szczęście silnie kopnięta przez Kopczyńskiego piłka  minęła o włos jego głowę. (oprac. Krzysztof Parzych)

Galeria