Tadeusz Postolko z żoną (1938r.)

Inżynier leśnik, przedwojenny nadleśniczy Nadleśnictwa Zwierzyniec w Puszczy Białowieskiej.

  Tadeusz Postolko urodził się w 1897 roku w miejscowości Czeczelnik, położonej na Podolu, w powiecie olgopolskim/berszadzkim. Na tych terenach ukończył szkołę średnią. W roku 1915 lub 1916 podjął studia medyczne w Odessie. Studenci medycyny jako jedyni wówczas byli zwalniani z armii carskiej w czasie I wojny światowej. Od 1919 roku T. Postolko przebywał już w Polsce. Pracował dorywczo w Ministerstwie Spraw Zagranicznych – był kurierem dyplomatycznym pomiędzy Polską a Rosją.

  W styczniu 1921 roku podjął studia leśne w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Około 1927 roku pracował już jako inżynier leśnik w lasach prywatnych w woj. mazowieckim koło Gostynina. Po utworzeniu Lasów Państwowych pracował na terenie Polesia i Wołynia (woj. Łuck), początkowo w Nadleśnictwie Zamszany, później w Nadleśnictwie Klewań, na stanowisku adiunkta leśnego p.o. nadleśniczego. Pod koniec 1936 roku został przeniesiony do Nadleśnictwa Szereszów i mianowany jego nadleśniczym. W 1938 roku objął kierownictwo Nadleśnictwa Zwierzyniec w Puszczy Białowieskiej, po zmarłym 25 czerwca 1938 roku nadleśniczym Wiktorze Jasińskim.

  We wrześniu 1939 roku, w ramach zarządzonej dla urzędników państwowych ewakuacji, T. Postolko wyjechał motocyklem w kierunku granicy rumuńskiej. W dniu 24 września, w trakcie powrotu do Białowieży, został ciężko postrzelony przez bandytów koło Kobrynia. Dzięki pomocy kobiet wiejskich, przewieziono go do szpitala w Kobryniu. Stąd T. Postolko w październiku 1939 roku powrócił do Nadleśnictwa Zwierzyniec.

  Pracować przyszło mu jednak niedługo. 10 lutego 1940 roku wyruszył wraz z całym transportem Polaków na Syberię. Towarzyszyli mu w tej niedoli najbliżsi: żona Wiktoria (1902-1969), córka Barbara (1929-1999) i syn Janusz (ur. 1933 r.). Trafili do obłasti Nowosibirskoj. W pierwszym miejscu ich pobytu (posiołok Oktiabrskij w rejonie Tisuńskim) znajdowały się kopalnie złota.T. Postolko jako inwalida dostał nieco lżejszą pracę, zajmował się wypalaniem węgła drzewnego. Mieszkali w ziemiance W listopadzie 1941 roku, po podpisaniu układu Sikorski – Majski, Polacy uzyskali prawo poruszania się po Syberii, z tym że nie mogli się osiedlać w dużych miastach. Rodzina Postolków wyjechała do miejscowości Pawłowsk (rejon Pawłowskij, Ałtajski Kraj). Tadeusz Postolko pracował przy eksploatacji lasów jako pracownik umysłowy. Ponieważ nie było tutaj żadnych Polaków, Postolkowie w maju 1943 roku przenieśli się do miejscowości Rebricha.Tadeusz pracował w Leschozie, którego głównym zadaniem była dostawa drewna. W ostatnich dwóch miesiącach zatrudniony był jako pracownik umysłowy. Pod koniec 1943 roku, z powodu odmowy przyjęcia obywatelstwa radzieckiego, Tadeusza i Wiktorię aresztowano. Po kilku miesiącach Tadeusz został zwolniony ze względu na ciężki stan zdrowia, był chory na gruźlicę. Nadleśniczy zwierzyniecki zmarł w domu, 8 maja 1944 roku. Został pochowany na cmentarzu w miejscowości Rebricha.

  Wiktoria Postolkowa rozpoczęła pracę w charakterze kasjerki-sekretarki. Niestety, jej zarobki nie wystarczały na pokrycie podstawowych wydatków rodziny. Jednakże jakoś udało się im przetrwać. W maju 1946 roku Wiktoria wróciła wraz z dziećmi do Polski. (Oprac. Piotr Bajko)
 

Galeria