Eward Szemioth (1883-1967)

Dyrektorzy międzywojennej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży

Inżynier leśnik, naczelnik Zarządu Okręgowego Lasów Państwowych w Białowieży (późniejszej Dyrekcji Lasów Państwowych) w 1924 roku.

  Urodził się 22 października 1883 roku w Ciechanowcu (woj. białostockie), w rodzinie Ludwika i Barbary z Sągajłłów. Ukończył Instytut Leśny w Petersburgu w 1909 roku. Tuż po studiach rozpoczął pracę w administracji lasów państwowych na Kaukazie jako nadleśniczy i kierownik drużyny urządzeniowej.

  W 1917 roku został powołany do służby wojskowej. Przydzielono go do wojskowo-przemysłowego komitetu w Tyflisie na stanowisko kierownika eksploatacji lasu. W 1919 roku objął funkcję przewodniczącego komisji specjalnej ds. nacjonalizacji lasów prywatnych w Republice Zakaukazkiej.

  W 1920 roku E. Szemioth wrócił do kraju i wstąpił do służby w ówczesnym Ministerstwie Rolnictwa, służąc polskim lasom państwowym swoim bogatym doświadczeniem i wiedzą. Pracował początkowo na stanowisku inspektora w ministerstwie, następnie był dyrektorem oddziału technicznego w Państwowym Urzędzie Eksportu Drewna.

  Stanowisko naczelnika Zarządu Okręgowego Lasów Państwowych w Białowieży E. Szemioth objął z dniem 1 stycznia 1924 roku i pozostawał na nim do 30 września tego samego roku. W październiku 1924 roku został powołany na stanowisko inspektora okręgowego w dyrekcji białowieskiej, a od 1926 roku był w niej wicedyrektorem (stanowisko dyrektora pełnił wówczas Stanisław Zaniewski). W 1928 roku powierzono mu stanowisko dyrektora Dyrekcji Lasów Państwowych w Wilnie, na którym pozostawał do chwili wybuchu II wojny światowej. Będąc dyrektorem w Wilnie, E. Szemioth wchodził do Rady Nadzorczej Spółki „Paged”.

   Podczas pracy w Białowieży E. Szemioth wykazał się dobrym zmysłem organizacyjnym. Stefan Krzywoszewski w książce pt. „Z przeżyć i wrażeń myśliwskich” (Kraków 1927), relacjonując przebieg polowania na głuszce, zorganizowanego w kwietniu 1927 roku przez ministra rolnictwa Karola Niezabytowskiego w Puszczy Białowieskiej, tak napisał o szefie białowieskiego zarządu lasów państwowych: „Miejscowem przyjęciem i organizacją polowania kieruje p. Szemiot sprawnie i z autorytetem, który pochlebnie świadczy o jego administracyjnych zaletach”.

  W Białowieży E. Szemioth był także prezesem Zarządu Komitetu Dyrekcyjnego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP).

  W okresie powojennym, o lipca 1945 roku, minister leśnictwa powierzał mu różne zadania organizacyjne. W 1946 roku E. Szemioth został desygnowany na stanowisko dyrektora Lasów Państwowych w Gorzowie. Pełnił je przez trzy lata. W 1949 roku został urlopowany ze służby w administracji leśnej. Objął wtedy stanowisko dyrektora i przeprowadził reorganizację jednego z największych oddziałów Polskiej Agencji Drzewnej w Łodzi. Po doprowadzeniu tej placówki do rozkwitu zrezygnował ze stanowiska dyrektora w końcu 1950 roku. Zmusił go do tego stan zdrowia. Nie mogąc jednakże długo pozostać bez zajęcia, zdecydował się podjąć pracę lektora na wyższych uczelniach łódzkich.

E. Szemioth dał się poznać jako zamiłowany leśnik i doskonały organizator, a także jako gorący zwolennik, a później realizator ekonomizacji gospodarstwa leśnego przez uprzemysłowienie. Zainicjował system nadleśnictw doświadczalnych z nastawieniem na wyrób gotowych sortymentów drzewnych tzw. sposobem gospodarczym. W tym też celu skupiał na podległym sobie terenie młodych kolegów leśników, specjalizujących się w technologii drewna i ekonomice leśnej, dzieląc się z nimi swym doświadczeniem i ułatwiając im pogłębienie wiedzy i praktyki w zakresie przemysłu i techniki handlu drewnem.

Za osiągnięcia na polu organizacji i administracji leśnej w 1946 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

E. Szemioth zmarł 13 czerwca 1967 roku w Łodzi. (Oprac. Piotr Bajko)
 

Galeria