Burs szkolna

Białowieża w okresie międzywojennym posiadała znacznie większą liczbę mieszkańców niż obecnie. W 1919 roku zamieszkiwało ją około 2000 osób, w 1922 – 2892 osób, a w 1936 – około 4000 osób. Jako gmina obejmująca około 70 osad i wiosek położonych w rejonie Puszczy Białowieskiej, Białowieża liczyła w 1921 roku 6357 mieszkańców, w 1934 – 5650, w 1936 – blisko 6000, a w 1939 roku już około 9000 mieszkańców.

Postępujący wzrost liczby mieszkańców, w tym także dzieci, nastręczał sporo kłopotów oświacie. Miejscowa szkoła powszechna, mimo rozbudowy, wciąż pękała w szwach. Warto wspomnieć, że w pierwszej połowie lat trzydziestych do powszechniaka uczęszczało 500-1000 dzieci, zaś w drugiej połowie – ponad 1500. Wiele dzieci pracowników leśnych, mieszkających w odległych zakątkach Puszczy, miało kłopoty z dotarciem do szkoły. Właśnie z myślą o nich Dyrekcja Lasów Państwowych w Białowieży rozpoczęła w 1936 roku, na terenie Parku Dyrekcyjnego, budowę bursy. Do tego czasu (od 1 września 1937 roku) dzieci przebywały w pomieszczeniu zastępczym, wygospodarowanym w dawnym pałacu carskim.

Budynek bursy obliczony był na 100 dzieci, ale przebywało ich w nim nieco mniej. W roku szkolnym 1937/38 – 54 osoby, a w roku szkolnym 1938/39 – 60 osób (w połowie dziewczęta, w połowie chłopcy – w wieku 6-15 lat).

Bursa posiadała 8 sal sypialnych (po 6 łóżek w każdej sali), wspólną jadalnię (posiłki wydawano 5 razy dziennie), salę do nauki (zaopatrzoną w liczne pomoce naukowe i aparat radiowy), salę rekreacyjną, 2 sale izolacyjne, umywalnię i urządzenia kąpielowe (3 wanny i 4 natryski – kąpiel w każdy piątek), wygodne kuchnie, spiżarnie, składy na bieliznę itp. W jednej z sal budynku mieściło się także przedszkole. Na rozległym dziedzińcu przy bursie znajdowało się boisko do siatkówki i koszykówki oraz plac zabaw. W osobnych budynkach mieściły się: skład na opał, pralnia, magiel i pomieszczenia na inwentarz.

Budynek bursy posiadał oświetlenie elektryczne oraz centralne ogrzewanie. Jej mieszkańcy posiadali własny samorząd, sąd i samopomoc koleżeńską. Dziećmi opiekowała się wychowawczyni-nauczycielka, opłacana przez DLP. Zatrudniony był również kierownik bursy. Placówką zarządzał miejscowy oddział „Rodziny Leśnika”. Rodzice dzieci wnosili za opiekę wychowawczą, utrzymanie i pomoc w nauce minimalną opłatę. Bursa była wspomagana w drodze dobrowolnych datków pracowników DLP. I tak: w 1938 roku ofiarowali oni 955,35 złotych, zaś w 1939 – 147 złotych.

Za Sowietów (1939-1941) w budynku bursy ulokowano dziesięciolatkę. Natomiast podczas okupacji niemieckiej umieszczono tutaj posterunek żandarmerii. Po wojnie przez długi czas w byłej bursie mieściło się Technikum Leśne. Obecnie budynek nie istnieje. Na jego miejscu wznosi się okazały gmach internatu Zespołu Szkół Leśnych im. Leśników Polskich. (Oprac. Piotr Bajko)

Galeria