Wincenty Nieroba(1929-2011)

Nauczyciel zawodu w Technikum Leśnym w Białowieży, myśliwy, gawędziarz.

  Urodził się 8 marca 1929 roku w miejscowości Godula – Ruda (powiat Katowice). Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Orzeszu, od 1943 roku do wyzwolenia, pracował jako uczeń w Elektrowni Łaziska Górne, w latach 1945-1948 jako praktykant-manipulant w nadleśnictwach: Woszczyce (leśnictwo Orzesze), a następnie Pławniowice (leśnictwo Łaskarzówka) (RDLP Katowice).

  1 września 1948 roku rozpoczął naukę w Liceum Leśnym I stopnia w Brynku, a ukończył je w Margoninie w 1951 roku.

  W 1967 roku ukończył eksternistycznie Technikum Leśne w Tułowicach z tytułem technik-technolog w specjalności leśnictwo.

  Podczas nauki był sportowcem, w Margoninie prowadził Koło Sportowe Unia, sam również wygrywał biegi narodowe w Katowicach i w Warszawie.

  Departament Kadr Ministerstwa Leśnictwa wydał mu dwa nakazy pracy: jeden do ośrodka szkoleniowego w Białobrzegach Radomskich, a drugi do Białowieży. Wybrał Białowieżę i 1 września 1951 roku rozpoczął pracę w Technikum Leśnym jako kontraktowy nauczyciel zawodu. Tworzył więc kadrę technikum od samego początku jego istnienia. Wykładał również przedmioty: miernictwo, geografia gospodarcza, wychowanie fizyczne, maszynoznawstwo, bhp i przede wszystkim łowiectwo.

  W szkole poznał p. Leokadię Janowską, zatrudnioną w księgowości. W 1952 roku została jego żoną (doczekali się medali za długoletnie pozycie małżeńskie na „Złote Gody”).

  Prowadził Szkolne Koło Sportowe, był opiekunem koła Ligi Ochrony Przyrody i pełnił obowiązki technika bezpieczeństwa, higieny pracy i ochrony przeciwpożarowej (od 1 września 1983 roku). Był też wychowawcą w internacie.

  Wraz z innymi nauczycielami przygotowywał i wyjeżdżał z młodzieżą na zawody szkół leśnych krajowe i międzynarodowe, gdzie młodzież zdobywała czołowe miejsca:
1967 r. Trutnov Słowacja – VII miejsce
1969 r. Raben Steinfeld – IV miejsce
1975 r. Pisek Czechosłowacja – VII miejsce
1977 r. Białowieża – I miejsce

  Prowadził 5 klas wychowawczych, a przez 27 lat również koło łowieckie, uczył także podstaw strzelectwa myśliwskiego. Propagator i nauczyciel gry na rogach myśliwskich.

  Wraz z innymi nauczycielami i uczniami pomagał w stawianiu budynku szkoły, potem internatu. Jak sam wspominał: „To były trudne czasy. Jeszcze nie było tyle urządzeń, maszyn budowlanych. Maszyny – to były nasze plecy i taczki. Jeżeli chodzi o młodzież – to były wyjątkowe grupy uczniowskie. Ci uczniowie nie sarkali, pracowali wyśmienicie. Nosiliśmy na plecach cegły na drugie piętro w szkole. Pomagaliśmy przy betonie. Później przyszedł czas na internat”.

  Z dniem 31 sierpnia 1984 roku przeszedł na emeryturę (33 lata pracy). Jeszcze przez dwa lata nauczał przedmiotów zawodowych pracując na pół etatu.

  Najważniejsze odznaczenia i nagrody za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej: Złota Odznaka Związku Zawodowego MLiPD (1965), Srebrny Krzyż Zasługi (1970), Nagroda Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia (1974), Nagroda Kuratora Oświaty i Wychowania (1977), Kordelas Leśnika Polskiego (2008).

  W zachowanych dokumentach – opiniach Dyrektora Tadeusza Mokrzyckiego z lat 60-tych oceniany był jako pracownik sumienny, uczciwy i pracowity. W pracy dydaktyczno-wychowawczej: taktowny, sprawiedliwy, stanowczy i energiczny, posiadający zarówno wiedzę teoretyczną i praktyczną, namiętnie zajmujący się myślistwem, co stawiało go w rzędzie bardzo dobrych nauczycieli zawodu

  To nie była opinia tylko dyrektora. Był jednym z ulubionych nauczycieli. We wspomnieniach nadesłanych przez absolwentów zapamiętany był jako jeden z najbardziej tolerancyjnych, wiecznie uśmiechnięty, pasjonat łowiectwa. Jeden z absolwentów 1959 roku napisał: „Dużą postacią do obecnej chwili pozostaje Nauczyciel Zawodu Pan Wincenty Nieroba. Jest bardzo lubiany przez wszystkich absolwentów ze względu na Jego umiejętności znajdowania wspólnego języka z uczniami oraz Jego wspaniały humor i dowcip. Poza tym był bardzo zapalonym myśliwym i znawcą obyczajów myśliwskich. Uczył nas przedmiotu łowiectwa. Często grał na sygnałówce różne sygnały stosowane na polowaniach na różnego zwierza. Jest to unikalna umiejętność lansowania prawideł sztuki myśliwskiej, co zadziwia i wprowadza w nastrój łowiecki”.

  Młodzież go lubiła, ale on młodzież również. Wincenty Nieroba twierdził: „Lubiłem młodzież. Dyrektor Mokrzycki o tym wiedział i jak była najtrudniejsza klasa, to dawał ją mnie. Różni byli chłopcy, ale mnie zależało na tym, że jeżeli się ucznia przyjmie do szkoły, to żeby on tę szkołę skończył. Bardzo mi na tym zależało”.

  Mieszkał w Parku Dyrekcyjnym – blisko szkoły, więc zaglądał do niej często, by porozmawiać, powspominać, spotkać się z młodzieżą – znali go obecni uczniowie, gdyż niejednokrotnie dzielił się wiedzą, przygodami w myślistwie i wędkowaniu – jednej z ostatnich swoich pasji. Wincenty Nieroba mówił: „Lubię posiedzieć nad stawami, nad rzeką, porozmawiać z żabami, z kaczkami. Ciekawa historia mi się przydarzyła. Oswoiłem dziką kaczuszkę malutką do momentu odlotu. Ta kaczuszka przychodziła do mnie, wychodziła na brzeg i jadła mi z ręki”.

  Ale przede wszystkim kochał las. Słowa Wincentego Nieroby z 2008 roku: „Młodym leśnikom życzę, aby kochali las i szanowali, tak jak ja. Żeby nie patrzyli, że pada, że mrozi, tylko żeby pilnowali lasu. Żeby pilnowali ten las i nie pozwolili go zniszczyć. Las jest po to, aby służył człowiekowi, bo z lasu muszą ludzie korzystać”.

  Był członkiem PZŁ od 1951 roku. Przez wiele lat pełnił funkcje łowczego, prezesa kola. Był członkiem wojewódzkiej komisji: wyceny trofeów (lata 1957-1998), strzeleckiej, szkoleniowo- egzaminacyjnej. Był również członkiem międzynarodowej komisji eliminacji sanitarno-redukcyjnej żubrów (w latach 1995-2003 był głównym selekcjonerem).

  Posiadał klasę mistrzowską w strzelaniu myśliwskim. Reprezentował białostockie strzelectwo myśliwskie w latach 50-tych, 60-tych i 70-tych. Na zawodach ogólnopolskich w Rzeszowie zdobył I miejsce w strzelaniu śrutowym. Na Centralnych Zawodach Strzeleckich PZŁ w 1958 roku, odbywających się w Warszawie, zajął 12 miejsce w klasyfikacji indywidualnej klasy B, a na krajowych zawodach strzeleckich PZŁ, rozegranych w 1964 roku w Szczecinie, zajął w klasyfikacji indywidualnej w klasie mistrzowskiej – 6-te miejsce.

  Z własnej inicjatywy zorganizował i opiekował się ołtarzykiem św. Huberta w kościele parafialnym w Białowieży.

  W 1979 roku Wincenty Nieroba wraz z zastępcą dyrektora Technikum Leśnego, Wiktorem Waszkiewiczem, brał udział w spotkaniu europejskich trębaczy w Holandii. Był też delegatem Ministerstwa Leśnictwa na zawodach trębaczy myśliwskich w Keehraade w Holandii w 1984 roku i na festiwalu muzyki myśliwskiej w Schneeferdiengen w Niemczech w 1985 roku. Jako sygnalista witał w 1975 roku Księcia Filipa, małżonka Królowej Anglii Elżbiety II oraz w 1976 roku Sekretarza Generalnego ONZ Kurta Waldheima oraz wielu premierów i ministrów.

  23 czerwca 2007 roku w auli Internatu ZSL w Białowieży odbyła się uroczystość wręczenia p. Wincentemu Nierobie – najwyższego odznaczenia łowieckiego „Złom” – przez p. Zygmunta Piszczatowskiego, członka Kapituły Odznaczeń NRŁ w obecności nauczycieli, młodzieży oraz członków Koła Łowieckiego „Puszcza”.

  Wincenty Nieroba posiadał także inne odznaczenia łowieckie – w 1966 roku został odznaczony srebrnym Medalem Zasługi Łowieckiej, a w 1973 roku – złotym Medalem Zasługi Łowieckiej.

   Data śmierci śp. Wincentego Nieroby jest znamienna, łatwa do zapamiętania – 3 listopada – dzień św. Huberta – patrona myśliwych. Spoczął na białowieskim cmentarzu 5 listopada 2011 roku. (Oprac. Anna Kulbacka)

Galeria