Józef Miłobędzki  (1877-1938)

Inspektor leśny, przez krótki okres kierował Dyrekcją Lasów Państwowych w Białowieży.

Urodził się w 1877 roku w Turku w woj. łódzkim.

Studiował na Wydziale Leśnym w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach, który ukończył w 1899 roku.

Do wybuchu I wojny światowej pracował w zarządzie lasów b. Księstwa Warszawskiego. W marcu 1918 roku, w okresie Rady Regencyjnej, został naczelnikiem świeżo powołanego Wydziału Leśnego Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Koronnych. W dniu 16 października 1918 roku Wydział Leśny Min. Roln. i Dóbr Koron. został przekształcony w Sekcję Leśnictwa. Utworzono Wydział Ochrony Lasów, którego kierownictwo powierzono Józefowi Miłobędzkiemu. Stanowisko to później przejmie Jan Miklaszewski, a J. Miłobędzki utworzy prywatne biuro leśne.

W 1925 roku Adam Loret powołał J. Miłobędzkiego na stanowisko inspektora lasów w Dyrekcji Warszawskiej Lasów Państwowych. Po utworzeniu Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych J. Miłobędzki został przeniesiony na stanowisko kierownika inspekcji głównej. Przejściowo, w maju 1928 roku, pełnił on czasowo obowiązki dyrektora Lasów Państwowych w Białowieży w miejsce zwolnionego na własną prośbę Stanisława Zaniewskiego. Następnie powrócił do Warszawy. Od 1 lutego 1934 roku powierzono mu obowiązki kierownika działu produkcji. Na tym stanowisku pozostawał do czasu swojej śmierci w dniu 20 lutego 1938 roku.

W 1910 roku Józef Miłobędzki opublikował na łamach czasopisma „Ziemia” (nr 11) szkic poświęcony cisowi. Nosi on tytuł: „Ginące drzewo”. W szkicu znajdujemy fragment poświęcony sytuacji tego drzewa w Puszczy Białowieskiej:

„Dziś stał się cis na obrzeżu ziem polskich tak dalece unikatem, że istnieniu jego u nas kiedykolwiek wogóle pojedyńczy botanicy obcy przeczyć zaczęli, wyrażając mniemanie, że podobieństwo igliwia do jodły spowodowało mylne przezwanie tejże cisem, fakt zaobserwowany w Białowieskiej puszczy. Wiadomości o cisie w czasach ostatnich są bardzo szczupłe i nieścisłe (...).

Dłużej nieco wypada nam zatrzymać się nad wiadomością podaną przez Błońskiego, Drymmera, Eismonda w t. VIII Pam. Fizyogr. o cisie w sprawozdaniu z wycieczki do puszczy Białowieskiej. Botanik bowiem rosyjski A. Wojejkow, badający aklimatyzację drzew, podaje niewielkie wysepki Abies pectinata i Taxus baccata w puszczy Białowieskiej, jako wschodnią granicę ich rozsiedlenia (Lesnoj Żurnał, r. 1908), choć prof. W.F. Chmielowskij cisu jagorodnego nie znalazł tu całkiem i wobec bezowocnych poszukiwań istnienie jego zakwestyonował, jako oparte na błędnej miejscowej nazwie, całą zaś rzecz wyczerpująco i ciekawie przedstawia następujący urywek wspomnianego sprawozdania. „Inną osobliwością puszczy Białowieskiej, o której wspomina Brincken, a Górski wskazuje stanowisko, jest cis zwyczajny. Rośnie w uroczysku Nieznanowo, straży leśniańskiej, położonem o 11 wiorst na zachód od wsi Białowieży. Uroczysko to tak jest zawalone przewróconemi i spiętrzonemi jedno na drugie drzewami, że w niektórych miejscach literalnie kroku naprzód nie mogliśmy zrobić. W takiej to miejscowości, słusznie długi czas uważanej za niemożebną do przebycia, więc nieznaną (stąd nazwa), przy pomocy naszego przewodnika, dzielnego strzelca Orzechowskiego, odszukaliśmy pozostałe niedobitki: 2 krzaki cisu 2 łokciowej wysokości, wieśniacy bowiem niszczą go, uważając jako skuteczne lekarstwo przeciw wściekliźnie. Według zapewnień strzelca, znającego wybornie całą tę część puszczy, oprócz wspomnianych krzaków, ci nigdzie więcej się nie znajduje. Nie od rzeczy będzie nadmienić, że jest w przeciwnej stronie puszczy w straży Okolnickiej uroczysko Cisówka, inaczej Cisowik, Cisanka, będące osobliwością, jako jedyne stanowisko jodły, znanej strzelcom pod nazwą cisa białego. Nad błotem Nikor naprzeciw wsi Babińca, położonego na wysokości 158,53 metr. Nad poziomem Bałtyku wznosi się nad powierzchnią Nikorskiego bagna kępa pokryta niewielkim laskiem, stanowiącym jedyne siedlisko białej jodły w ilości nieprzewyższającej kilkuset okazów, mających na wysokości człowieka 5 do 6 cali grubości”.

Sylwetkę Józefa Miłobędzkiego nakreślił Franciszek Szkiłłądź w „Twórcach i organizatorach leśnictwa polskiego na tle jego rozwoju” (Warszawa 1974). (Oprac. Piotr Bajko)
 

Galeria